Nietzche'nin Deccal'inden...

-Kendimizi aldatmayalım. Hiperborlularız biz,-pekala biliriz ne denli kopuk yaşadığımızı. -Ne karadan ne de denizden bulabilirsin Hiperborlulara giden yolu- : Bunu daha Pindaros bilip söylemişti bizim için. Kuzeyin ötesinde, buzun, ölümün ötesinde - bizim yaşamımız,bizim mutluluğumuz...Mutluluğu keşfettik biz, yolu biliyoruz artık, binlerce yılın labirentinden çıkışı bulduk. Başka kim bulabilirdi ki bu çıkışı? -Modern insan mı? - ''Ne ettiğimi bilmiyorum; ne ettiğimi bilmeyen herşeyim ben''- diye iç geçirir modern insan... Bu modernlikti bizi hasta eden, - tembel barışlar, korkak tavizler, modern Evet ve Hayır'ın bütün erdemli kirliğiydi. Herşeyi -kavradığından- dolayı herşeyi -bağışlayan- bu hoşgörü, bu manda - yüreklilik, bizim için scirocco'dur. Çağdaş erdemler ile öteki güney yelleri arasında yaşamaktansa, buzlar içinde yaşamak yeğdir!... Yeterince yürekliydik, ne kendimizi ne de başkalarını esirgedik: ama, uzun süre, yürekliliğimizi nereye yönelteceğimizi bilemedik. Karamsarlaştık, durgunlaştık; bize yazgıcı dediler. Bizim yazgımız - doluluktu, gerilimdi, güçlerin birikimiydi. Şimşeğe, eyleme açtık, zayıfların mutluluğundan -boyuneğiş-'ten uzaktık... Göğümüzde sığınak vardı; doğa, bizim doğamız, bulutlanıyor, kararıyordu- Çünkü hiç yolumuz yoktu. Mutluluğumuzun formülü: Bir Evet, bir Hayır, düz bir çizgi, bir hedef...